DOS.

Szłam do mieszkania Sergiego, bo u mnie w hotelu strasznie mi się nudziło. Roberto obiecał, że pomoże znaleźć mi jakieś małe mieszkanko w centrum. Hotel nie jest zły, ale na krótką metę, a mi jest potrzebne lokum. Byłam już pod apartamentowcem pomocnika, wbijałam kod od bramy, gdy nagle ona się otworzyła i wyszedł z niej mój przyjaciel.

- A ja właśnie do Ciebie szłam. – powiedziałam. – Nie powiedziałam, że będę, więc nie ma spray, jeśli się z kimś umówiłeś. Spotkamy się potem.

- Hej Blan, idę tylko do sklepu po jakieś zakupy, bo w lodowce już pusto. Masz tu klucze, idź na górę i poczekaj na mnie.

- Na pewno? – zapytałam.

- Tak. Niedługo wrócę. – powiedział i ruszył. Zrobiłam to, co mówił, kurtę zostawiłam w holu, rozejrzałam się jeszcze raz po mieszkaniu, było śliczne. No i ten taras, chyba tym razem też będę go uwielbiać. Poszłam do kuchni zrobić sobie kawę, stanął przede mną wielki ekspres z tysiącem przycisków. Męczyłam się z nim chyba dobre 10 minut, gdy nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Pomyślałam, że to Sergi wrócił i wybawi mnie od braku kofeiny. Otworzyłam wejściowe drzwi i zobaczyłam wysokiego bruneta z cudownym uśmiechem na ustach.

- Marc prawda? – zapytałam gościa.

- Tak. – odpowiedział, był chyba lekko zdzwoniony moim widokiem.

- Sergiego nie ma, poszedł po zakupy, ale niedługo wróci. Wejdziesz? – zaproponowałam.

- Jasne. – przepuściłam go w drzwiach i przeszliśmy do kuchni. Marc usiadł na białym krzesełku przy wyspie, a ja stanęłam przy tym diabelskim urządzeniu.

- Zrobiłabym Ci kawę, ale nie potrafię obsługiwać tego czegoś. – powiedziałam z grymasem na twarzy.

- Daj pomogę Ci. – podszedł i nadusił jeden guziczek, a kawa zaczęła lecieć – Wystarczy przycisnąć ten przycisk i jest. – powiedział z szerokim uśmiechem.

- No to było zbyt proste żebym to ogarnęła. – zaśmiałam się, a Marc po chwili mi zawtórował. Po chwili usiedliśmy na sofach przy stoliku na tarasie i zaczęliśmy rozmawiać. Obrońca Barcelony okazał się świetnym chłopakiem, miłym, zabawnym i na dodatek bardzo przystojnym.

- Naprawdę nic nie pamiętasz? – zapytał po jakimś czasie.

- Nie. Jak oglądam zdjęcia, które pokazuje mi Sergi mam wrażenie, że gdzieś już to widziałam, ale nie wiem gdzie i kiedy. Poza tym nic nie pamiętam.

- Wiesz, że nic się nie zmieniłaś. Nadal masz paznokcie pomalowane na pomarańczowo, cały czas się uśmiechasz, jedyne co to grzywka Ci urosła. – zaśmiał się – Dobrze, że wróciłaś. Brakowało nam Cię tu.

- Też się cieszę. Słońce cały czas świeci, a w Londynie to.. Szkoda gadać, te dwa tygodnie, co byłam po przebudzeniu to cały czas lało. A tutaj tak pięknie. I jeszcze się okazało, że takich wspaniałych ludzi tutaj znałam.

- Mieszkasz z Sergim? – zapytał.

- Niee, coś Ty. – powiedziałam lekko rozbawiona. - Bywam tu dość często, ale nie mieszkam. Na razie noce spędzam w hotelu. – nagle usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi.

- Już jestem! – krzyknął Sergi – Zrobiłem zapasy chyba na cały miesiąc. O Marc. – powiedział zaskoczony na widok obrońcy.

Przez kolejne godziny bawiliśmy się świetnie, zrobiliśmy jakąś sałatkę, pośmialiśmy się. Po jakimś czasie otworzyliśmy laptopa Sergiego i zaczęliśmy szukać mieszkania dla mnie. Miało być małe, ale przytulne i słoneczne. Ile my się nażartowaliśmy przy tym, czego to ludzie nie próbują wynająć. Niektóre to takie ruiny, że tylko o pomstę do nieba wołały. W końcu znaleźliśmy ładne mieszkanko w centrum, niedaleko metra i targu. Idealne. Zostało je tylko obejrzeć na żywo. Zadzwoniliśmy do właścicielki i umówiliśmy się na dzisiejsze popołudnie. Niestety Marc nie mógł już tam z nami jechać. Czarnym Audim Sergiego podjechaliśmy pod ładną kamienicę. Obejrzeliśmy mieszkanie i okazało się ono ładniejsze niż na zdjęciach. Podpisałam umowę i mogłam się wprowadzać!

- No to teraz czas na parapetówkę. Ja wszystko zorganizuję. Zaprosimy wszystkich naszych. Będzie fajnie. – powiedział Sergi z wielkim zapałem do pracy.

- Świetny pomysł. – odpowiedziałam z uśmiechem.

*

Sergi zorganizował wszystko na najbliższy piątek, panowie mieli mecz dopiero w niedzielę, więc w piątkowy wieczór mogli trochę się zabawić. Posprzątałam mieszkanie, wszystkie swoje duperele poustawiałam na półkach. Nie było tego tak dużo, z Londynu przywiozłam ze sobą tylko jedna walizkę, resztę zostawiłam w deszczowej Anglii. Moi goście, czyli Sergi, Lorena z Cristianem oraz Marc z Melissą, tą ostatnią miałam dopiero poznać, mieli się zjawić przed dwudziestą. Około 19 przyjechał Roberto z zakupami, przywiózł przekąski, alkohol i kwiatka, piękną, białą orchideę.

- Żebyś miała, z kim rozmawiać jak już będziesz siedzieć tu sama. – powiedział wręczając mi ją.

- Dziękuję, jest śliczna. – powiedziałam z uśmiechem. Po około godzinie po przybyciu pomocnika przyjechali Cris z Lori, potem pojawił się Bartra. Przyjechał sam, bo Melissa uznała, że się źle czuje. Zabawa była przednia, cały czas gadaliśmy, śmialiśmy się, moi goście opowiadali mi historie z przed lat. Sergi, Marc i Cris pili piwo, a my z Lori soczki. Tabletek, które zażywam nie można łączyć z alkoholem, Lori powiedziała, że dotrzyma mi towarzystwa, a przy okazji porozwozi później tych pijaków. Impreza trwała w najlepsze, nagle usłyszałam świetną piosenkę, która zaczęła lecieć z głośników.

- Uwielbiam tą piosenkę. Zatańczymy? – poprosiłam Sergiego. Piłkarz uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę.

- Zawsze lubiłaś tą piosenkę i zawsze słuchałaś jej jak gotowałaś. Cudownie wtedy wyglądałaś. Teraz zresztą też ślicznie wyglądasz. – powiedział, gdy bujaliśmy się w rytm piosenki. A ja zaczęłam się śmiać.

- Czy mi się tylko wydaje czy Sergi zarywa do Blanci? – zapytał mój narzeczony.

- Nie wydaje Ci się. Dobrze mu idzie, zobacz jaka jest szczęśliwa. – odpowiedziałam. Stojący obok Marc zacisnął pięści i wypił ogromny łyk piwa.

- Może coś z tego będzie i znowu będą razem. – skomentował Cris. – Stary, co ty taki nieobecny jesteś? – klepnął obrońcę w plecy.

- Wydaje Ci się. Bardzo dobrze się bawię. Lori zatańczysz? – odwrócił się do mnie i zaproponował. – Jeśli oczywiście Twój narzeczony nie ma nikt przeciwko.

- Nie no tańczcie sobie. Ja się napiję. –odpowiedział z uśmiechem Tello.

- Chyba nie jesteś zbyt szczęśliwy, że Sergiemu zaczęło się znowu układać. – powiedziałam, gdy bujaliśmy się w rytm muzyki.

- Co wy się tak uwzięliście? Może nie skaczę ze szczęścia, ale cieszę się, że Blanca wróciła i jest szczęśliwa przy Sergim. Naprawdę. – dodał i się uśmiechnął.

- Nie umiesz kłamać Marc, nigdy nie umiałeś.  – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. 

---------------------------------
Jest dwójeczka! Nie jestem do końca zadowolona i przekonana co do tego rozdziału, więc z góry przepraszam. Ale mam nadzieję, że chociaż odrobinkę się podoba. W tym rozdziale mamy głównie narracje Blanci, a pod koniec Loreny. :)
Macie już ferie? Ja dopiero ostatnie dwa tygodnie lutego i moje motto brzmi "byle przeżyć". Na osłodę dla tych, którzy nie mają teraz wolnego cudowny Marc, Sergi i Blanca *-*

 

Do następnego,
Ines ;*