SEIS.

Po wczorajszej kłótni postanowiłem jakoś udobruchać Melissę. Miała trochę racji, ostatnio dużo czasu poświęcałem Blance, a ją zaniedbywałem. Postanowiłem, że w najbliższy weekend ją gdzieś zabiorę. Kupiłem dwa bilety lotnicze, zarezerwowałem najlepszy hotel, teraz zostało mi  tylko przekonać ją do wyjazdu.

- Bilety na dzisiejszy wieczór do Porto. W ramach przeprosin. Co Ty na to? – zapytałem gdy kończyliśmy śniadanie.
- Wspaniale. Ale nie masz treningów?
- Del Bosque woli nie ryzykować, bez sensu jest żebym jechał na zgrupowanie z bolącym udem. Lucho dał nam wolny weekend. O 15 mam ostatni trening. Pojadę prosto na lotnisko.
- Dobrze. Tam się spotkamy. Kocham cię misiu. Lecę do pracy. - powiedział i krótko mnie pocałowała.
- Pa kochanie. – odpowiedziałem. Poszło lepiej niż myślałem, widocznie przez noc nerwy opadły i nie była już na mnie zła. Albo idealnie maskowała swoją złość.

*

                Trening skończył się szybciej niż myślałem. Z ośrodka wyjeżdżałem prawie godzinę wcześniej. Postanowiłem pojechać jeszcze do centrum żeby kupić Melissie jakiś drobiazg u jubilera. W drodze zadzwonił mi telefon, na ekranie zobaczyłem zdjęcie Blanci. Nadusiłem zielona słuchawkę i powiedziałem:
- Hejka.
- Marc.. - wyszeptała - Pomóż mi... Nie mogę... – urwała, a ja usłyszałem huk.
- Blanca! Blanca odezwij się! Blanca do cholery! - krzyknąłem, ale odpowiedziała mi głucha cisza. Z piskiem opon zawróciłem i skierowałem się pod mieszkanie dziewczyny. Po drodze próbowałem się jeszcze dodzwonić do Suarez, ale nikt nie podnosił słuchawki. Wbiegłem na czwarte piętro i zacząłem dobijać się do drzwi.

- Blanca! Blanca otwórz te drzwi. - Po chwili otworzyły się i zobaczyłem bladą Blance, która padła mi w ramiona. - Blan! Hej, obudź się. - wziąłem ją na ręce i położyłem na kanapie w salonie - Proszę Cię. - kilka sekund później Blanca otworzyła oczy.
- Marc.. - wyszeptała i chwyciła mnie za rękę. -  Boli..
- Co Ci jest?
- Kręci mi się w głowie. Strasznie źle się czuje. - powiedziała odpływając.
- Nie zasypiaj. Jedziemy do szpitala. - powiedziałem i wziąłem ją znowu na rękę. Szybko zbiegłem na dół, usadziłem ją na fotelu pasażera, zamknąłem swoje drzwi i szybko ruszyłem.

*

- Panie doktorze, co z nią? - zapytałem lekarza, który wyszedł w sali.
- Zapraszam do mojego gabinetu. – ruchem ręki pokazał sąsiedni pokój - Zrobiliśmy szereg badań i mogę Panu powiedzieć, że Pani Suarez nic nie jest.
- Ale przecież mdlała mi na rękach. – powiedziałem zdezorientowany.
- Nie umiem tego wytłumaczyć. Może to mieć związek z wypadkiem, może zaczęła sobie coś przypominać, a mózg się zbuntował. Naprawdę nie wiem jak to wyjaśnić. Nie mam powodu żeby ją zatrzymać. Ona nawet nie ma kataru.
- Rozumiem.
- Jedyne, co mogę Panu poradzić to proszę przy niej być przez kilka następnych dni. W razie kolejnego ataku.
- Dobrze. Dziękuje Panie doktorze.

Następne dwadzieścia minut siedziałem na szpitalnym korytarzy w oczekiwaniu na Blancę. Na lotnisku powinienem już być, Melissa mnie chyba zabije. Próbowałem się do niej dodzwonić, ale nie odbierała. Szukałem opieki dla Blanci na weekend, ale nie było nikogo. Sergi i Cris pojechali na zgrupowanie, Lorena z Carlotą wyjechały do rodziców Tello. W Barcelonie nie było nikogo kto mógłby się nią zostać. Zostałem tylko ja. Wiedziałem, że nie mogę jej zostawić.  Po chwili z gabinetu wyszła Blanca.

- Jak się czujesz? – zapytałem.

- Już lepiej. Dziękuję. – powiedziała i delikatnie się  uśmiechnęła.

- Zabieram Cię do domu. Będziesz musiała mnie znieść przez cały weekend.

- Nie trzeba.

- Oj trzeba. Zalecenie lekarza. Chodź chodź.

*

                W mieszkaniu Blanci cały czas próbowałem dodzwonić się do Melissy. Samolot do Porto odleciał 30 minut temu, beze mnie. Nie mam pojęcia czy Jimenez do niego wsiadła, jedyne co wiedziałem to to, że będę musiał się długo tłumaczyć. Po zjedzonej kolacji siedzieliśmy z Blancą na kanapie i oglądaliśmy film. Nagle dostałem SMSa od Melissy „Mam nadzieję, że bawisz się tak samo dobrze jak ja. M.”. Przeczytałem go i zły odłożyłem telefon na mały stoliczek.

- Coś się stało? – zapytała Blanca.

- Nie. Wszystko okej. – skłamałem.  – Dobrze się już czujesz?

- Tak. Dziękuję, że tu jesteś.

- Chodź tu do mnie. – powiedziałem i przytuliłem ją do siebie. Wtuleni w siebie dalej oglądaliśmy film z Angeliną Jolie. Podczas napisów końcowych zorientowałem się, że słodko zasnęła.  Z uśmiechem delikatnie ją podniosłem i zaniosłem do sypialni. Okryłem kocem, nachyliłem się i pocałowałem w czoło. Odwracając się poczułam jak Blanca chwyta mnie za rękę. Spojrzałem na nią, ale cały czas spała.

- Dlaczego pozwoliłeś mi odejść? – zapytała szeptem przez sen.

*

            Smażyłem sobie naleśniki na śniadanie, Blanca czuła się już dobrze, więc po trzech dniach spędzonych u niej wróciłem do siebie. Wreszcie wyspałem się na wygodnym łóżku, a nie na małej kanapie. Dzisiaj powinienem wrócić z Melissą z Porto. Wiem, że pojechałem po całej linii i że nie będzie łatwo ją przeprosić. Siedziałem na kanapie skacząc po kanałach, nagle usłyszałem dźwięk otwierających się drzwi. Wyłączyłem telewizor i wstałem z kanapy. Na środku pokoju pojawiła się Melissa w jeansowych spodniach i luźnej białej bluzce.

- Meli ja Ci to wszystko wyjaśnię. – zacząłem – Naprawdę jechałem na lotnisko, ale… Próbowałem się do Ciebie dodzwonić.

- Telefon mi się rozładował.

- Kochanie.. musiałem pomóc..

- Musiałeś pomóc Blacne, wiem. Zdążyłam się przyzwyczaić, że teraz ona jest na pierwszym miejscu.

- Melissa to nie tak. Jechałem na lotnisko i wtedy zadzwoniła po pomoc. Rozmawiając ze mną i zemdlała. Musiałem do niej jechać. Musiałem jej pomóc. Zawiozłem ją do szpitala, musiałem. Nie zdążyłem na ten samolot.

- Musiałem, musiałem, musiałem… Nic nie musiałeś. Jedyne co tak naprawdę musiałeś to być na tym cholernym lotnisku. To miał być nasz weekend, słyszysz? NASZ. A i powiem Ci, że w Porto było przepięknie. Cieszę się, że poleciałam bez Ciebie. – krzyczała.

- Proszę Cię nie gniewaj się.

- Przyjechałam tylko po rzeczy. Jadę na tydzień do siostry, do Madrytu. Przemyśl to wszystko. – powiedziała i poszła do sypialni. Po 10 minutach pojawiła się z powrotem w małą walizką w ręce. – Cześć Marc. – i wyszła. Usiadłem na kanapie i schowałem twarz w dłonie. Z każdym dniem mój poukładany świat coraz bardziej się walił. Po południu zadzwoniła do mnie mama, zapytała czy wpadnę na obiad. Zgodziłem się, bo i tak nie miałem nic lepszego do roboty. Po pysznym obiedzie z domową paellą mojej rodzicielki siedziałem na tarasie z kieliszkiem sangrii w ręce. Po chwili dosiadł się do mnie mój braciszek.

- Co Ty taki przybity dzisiaj? – zapytał.

- Melissa wróciła i  pojechała. Wszystko się wali.

- Chodzi o Blancę prawda?

- Tak.

- Powiedziałeś jej prawdę?

- Nie.

- Marc głupku. Opiekujecie się nią, mówicie jej wszystko, jaki to jej związek z Sergim był idealny, a nie potrafisz powiedzieć jej, że…

- Tak, nie potrafię.

- Wiesz, że Roberto kochał ją zawsze i teraz będzie chciał ją odzyskać. Ona musi wiedzieć.

- Eric, to nie jest takie proste.

- Właśnie, że jest. Po prostu to zrób. – podsumował.

- Co moi synkowie tak siedzą tu sami i spiskują? – usłyszałem głos mamy i odwróciłem się.

- Nie spiskujemy mamuś. Po prostu gadamy.

- Dobrze, to chodźcie na deser, już gotowy.

Następne dni zastanawiałem się nad wszystkim co powiedział Eric. Miał rację, muszę powiedzieć Blance prawdę. Ona musi wiedzieć dlaczego tak naprawdę wyjechała. Wracałem z treningu i miałem co się dłużej zastanawiać. Wziąłem telefon do ręki i wybrałem numer do Blanci.

----------------------------

Szóstka! A za tydzień wyjaśni się już wszystko :3 Doczekałam się wreszcie wymarzonych ferii i po dwóch dnia stwierdzam, że strasznie nudne są. Ale ile czasu na pisanie! <3

Dziękuję za tak liczne komentarze i proszę o więcej ;*
Przy okazji zapraszam na moje dwa nowe blogi (szaleje ostatnio)
http://la-vida-es-un-juego.blogspot.com/
http://daj-sobie-pomoc.blogspot.com/

Do następnego,
Ines ;*

Mój Misio zaliczył asystę! <3