SIETE.

Siedziałam w domu, gdy nagle rozdzwonił się mój telefon, wzięłam go do ręki i odebrałam.

- Tak słucham?

- Blanca, tu Marc. Możemy się spotkać? Chciałem pogadać.

- Jasne. Gdzie i o której?

- W 'Delii' za godzinę?

- To do zobaczenia. - Ubrałam się jeansowe spodnie, luźną brzoskwiniową bluzeczkę i żakiet. Wzięłam do ręki torebkę i wyszłam z mieszkania. Droga do małej kawiarni w centrum zajęła mi prawie 30 minut. Gdy weszłam do środka zobaczyłam, że obrońca już na mnie czeka.

- Hej - powiedziałam, gdy podeszłam do stolika. Odpowiedział mi tym samym i pocałował w policzek. Zamówiliśmy sobie po kawie i croassaincie. Trochę pożartowaliśmy, gdy Marc powiedział.

- Blanca, myślę, że powinnaś poznać prawdziwy powód, dlaczego wyjechałaś. - powiedział i wziął łyk kawy.

- Co? Jak? Nie rozumiem.

- Między tobą, a Sergim nie było tak idealnie jak wszyscy mówią. A my nie byliśmy tylko przyjaciółmi. – powiedział, a ja zakrztusiłam się ciasteczkiem.

- Możesz jaśniej?

- Sypialiśmy ze sobą. Gdy byłaś z Sergim, byłaś również ze mną. Tylko, że o was wiedział cały świat, a o nas tylko my.

- Ale jak, przecież... Jesteś pewien, że nikt nie wiedział?

- Lorena chyba cię czegoś zaczęła domyślać. Ale nigdy nie powiedziała, że wie.

- Ale jak to się stało, że my...?

- To był czas, gdy między Tobą, a Sergim zrobiło się nieciekawie.

Umówiliśmy się wszyscy w naszej ulubionej restauracji 'Salamandra'. Bardzo się cieszyłem na to spotkanie, dawno wszyscy razem nigdzie nie byliśmy. A to treningi, a to praca, a to jakaś choroba czy wyjazd. Stałem przed restauracji w oczekiwaniu na Ciebie i Sergiego, tylko. Niestety okazało się, że mała Carlota się rozchorowała i Cris z Loreną musieli zostać z nią w domu. Po chwili pojawiłaś się Ty, sama. Miałaś na sobie śliczną, czarną sukienkę do połowy ud. Wyglądałaś w niej zjawisko, pięknie jak zawsze. Gdy spojrzałem na Twoja twarz zauważyłem, że jesteś strasznie zdenerwowana. Podeszłaś do mnie i chyba z lekko wymuszonym uśmiechem przywitałaś się.

- Gdzie Sergi? - zapytałem.

- W Reus. U ciotki. Uznał, że nie wraca dzisiaj do domu.

- Przykro mi. - odpowiedziałem. Od ponad tygodnia Roberto codziennie jeździł do swojej rodzinnej miejscowości. Jego ciotka Marisol zachorowała się i piłkarz jeździł się nią opiekować. Była to jedna z najważniejszych osób w życiu mojego przyjaciela, dlatego go rozumiałem, ale nie potrafiłem patrzeć jak przy tym zaniedbuje Ciebie. - To co jesteśmy skazani na siebie? Chodź, nie pozwolę żebyś w ten wieczór się o coś martwiła. - chwyciłem Cię za rękę i wprowadziłem do restauracji. Gdy kelnerzy zobaczyli, że jesteśmy tylko we dwóje szybko robili przemeblowanie naszego boksu. Dziwnie byśmy wyglądali sami przy pięcioosobowymi stoliku. Mniejsza o to. Piliśmy wino, jedliśmy paelle i ciasto czekoladowe na deser, śmialiśmy się, opowiadaliśmy różne historię. Od momentu wejścia do Salamandry na Twojej twarzy cały czas widniał piękny uśmiech. Najpiękniejszy, jaki w życiu widziałem. Nie wiedziałem czy to zasługa moja czy wina, ale cieszyłem się, że nie zamartwiasz się Sergim. Po drugiej wyszliśmy z lokalu. Jak na złość nie jechała żadna taksówka, a o tej godzinie metro już nie jeździ.

- Przejdę się, nie mam daleko. - powiedziałaś.

- Odprowadzę cię. Przecież nie puszczę cię samej o tej godzinie.

- Dziękuję. - odpowiedziałaś. Gdy byliśmy już niedaleko mieszkania Twojego i Sergiego nagle z nieba lunął deszcz. Zaczęliśmy się śmiać i biec przed siebie. Ty w swoich wysokich szpilkach, po śliskim chodniku nie raz byś wywinęła orła gdybym cię nie podtrzymał. Zatrzymaliśmy się pod daszkiem przy drzwiach waszego apartamentowca, oparliśmy się o nie i śmialiśmy się jak dzieci.

- Gdzie ja mam klucze? - mówiłaś ze śmiechem szukając ich w czarnej torebce. - Kurde nie ma. Poszukaj, bo mi się ręce za bardzo trzęsą. - wziąłem ją i wtedy zobaczyłem, że cała dygoczesz z zimna. Zdjąłem z siebie marynarkę i zarzuciłem na Twoje ramiona. Poszperałem i w bocznej kieszonce torebki znalazłem pęk kluczy.

- Które? - zapytałem.

- Te z kwiatkiem. - odpowiedziałaś. Otworzyłem Ci drzwi i przepuściłem do środka. - Jakoś dotrę do domu. Aż tak daleko nie mam, może gdzieś po drodze taksówki będą stać. Dziękuję za dzisiejszy wieczór. - powiedziałem, chociaż tak naprawdę nie chciałem się z Tobą rozstawać.

- Zwariowałeś? Zapraszam na górę. - powiedziałaś z pięknym uśmiechem, a ja nie miałem serca Ci odmówić. Może nie chciałem?

Był już środek nocy, a ja nadal u Ciebie siedziałem. Piliśmy już drugą butelkę wina tego wieczoru, poszłaś po coś do sąsiedniego pokoju, a ja w tym czasie wyszedłem na taras. Wziąłem głęboki oddech świeżym, nocnym powietrzem, widok na oświetloną Barceloną wywołał na mojej twarzy szeroki uśmiech. Zawsze zazdrościłem Sergiemu tego apartamentu, kochałem to miasto, ten widok zawsze zapierał mi dech w piersiach. Nagle usłyszałem Twoje kroki, odwróciłem się i znowu poczułem taki dziwny ucisk w okolicach serca.

- Dziękuję, że spędziłeś dzisiaj ze mną ten wieczór. – powiedziałaś.

- To ja dziękuję. – uśmiechnąłem się - Nie zrozumiem go, nigdy go nie zrozumiem. – powiedziałem w sumie sam do siebie. Zrobiłem kilka kroków w Twoim kierunku, stałaś tam teraz przede mną w pięknej sukience, którą najchętniej bym z Ciebie zdarł. Nachyliłem się, przegarnąłem kosmyk Twoich włosów i pocałowałem Cię. Pomyślałem, że zaraz dostanę w twarz, ale nie, odwzajemniłaś pocałunek. A potem było już tylko lepiej.. Przyciągnąłem Cię do siebie i podniosłem, Ty oplotłaś swoje nogi wokół moich bioder. To, co się potem wydarzyło nie powinno mieć miejsca, ze względu na Ciebie, na Sergiego, na naszą przyjaźń. Mimo wyrzutów sumienia, nie żałowałem tamtej nocy. Zawsze, od momentu, gdy pierwszy raz Cię zobaczyłem, wiedziałem, że Sergi jest największym szczęściarzem na świecie. Miał Ciebie, najwspanialszą kobietę na ziemi. Leżałem koło Ciebie, tak słodko spałaś. Na dworze zaczęło się robić widno, postanowiłem się ulotnić, bałem się, że Sergi postanowi jednak przed treningiem wjechać jeszcze do domu. Zabrałem szybko swoje rzeczy, na kartce wyrwanej z jednego z notatników w kuchni napisałem „Dziękuję i przepraszam. Pojechałem na trening. M.”, następnie schowałem ją do Twojej torebki. Wiedziałem, że tam Sergi nie będzie zaglądał. Pocałowałem Cię jeszcze w policzek i wyszedłem.

Myślałem, że po tej nocy mnie znienawidzisz albo oboje o niej zapomnimy, ale tak się nie stało. Sergiego coraz częściej nie było, a Ty potrzebowałaś towarzystwa. Dla ciebie zawsze potrafiłem znaleźć czas.

- I tak to się zaczęło.

- Ile to trwało? – zapytałam.

- Prawie dziesięć miesięcy. Media są wszędzie, zaczęliśmy się bać, że w końcu coś znajdą. Kazałem Ci wybrać, albo Sergi, albo ja.

Sergi nie spędzał już każdej wolnej chwili w Reus, coraz częściej bywał w domu, co przeszkadzało nam w spotykaniu się. Miałem już dość tego całego ukrywania się, chciałem wykrzyczeć całemu światu jak bardzo Cię kocham.

- Blanca, musisz mu powiedzieć. – powiedziałem, gdy udało się nam znaleźć chwilę dla siebie. Nie odpowiedziałaś nic tylko smutno na mnie spojrzałaś – Musisz wybrać, albo Sergi albo Ja. Nie chcę się dłużej Tobą dzielić. – podszedłem i przytuliłem Cię. – Zrozumiem, będę starał się zrozumieć, jeśli wybierzesz Roberto. Mimo to pamiętaj, że Cię kocham. – chwyciłem Twoją twarz w dłonie i złożyłem pocałunek na Twoich ustach, byłem świadomy, że może być to ten ostatni.

Kilka dni później pojawiłaś się w moich drzwiach pięknie ubrana białe rurki, jasnoróżowy sweterek i tego samego torebkę. Za Tobą stały dwie duże i jedna mała walizka. Byłem strasznie zaskoczony.

- Mogę? – wyszeptałaś.

- Oczywiście. – wpuściłem Cię, wziąłem Twoje walizki i zostawiłem w przedpokoju. Podszedłem do Ciebie i mocno przytuliłem. Spojrzałem na Ciebie i zobaczyłem, że łza spływa Ci po policzku. – Kochanie, co się stało?

- Odeszłam od Sergiego.

Przygotowałem kolację, pięknie zastawiłem stół, ubrałem się w ciemne jeansy i białą koszulę. Nagle zadzwonił telefon z klubu, że muszę się stawić jak najszybciej. Niezadowolony wsiadłem do swojego czarnego Audi. Gdy wracałem olśniło mnie, że zapomniałem kupić dla Ciebie kwiatów. Zatrzymałem się przy kwiaciarni i kupiłem piękny bukiet białych róż. Sprawdziłem jeszcze czy aby na pewno w kieszonce marynarki mam czerwone pudełeczko, a w nim pierścionek zaręczynowy.

Gdy wszedłem do naszego apartamentu, siedziałaś na kanapie. Uśmiechnąłem się do Ciebie, podszedłem i pocałowałem w policzek.

- Przygotowałem kolację, mam nadzieję, że jesteś głodna.

- Sergi musimy porozmawiać. – powiedziałaś to tak poważnie, zaniepokojony usiadłem obok Ciebie – Nie możemy być już razem, musimy się rozstać. – na te słowa pękło mi serce. Chciałem Ci się oświadczyć, a Ty powiedziałaś, że to koniec.

- Co, dlaczego?

- Przykro mi, ale ja nie potrafię tak dłużej.

- Blanca.. Wiem, że między nami nie było ostatnio najlepiej, że poświęcałem swój czas ciotce, ale miałem wrażenie, że teraz jest już lepiej, że wszystko wraca do normy. Daj nam jeszcze szansę, proszę.

- Nie Sergi. Jesteś dla mnie bardzo ważny, ale nie mogę. Przepraszam.

- Nie rób nam tego. – powiedziałem, a Ty chwyciłaś moją twarz w dłonie.

- Pozwól mi odejść. – złożyłaś krótki pocałunek na moich ustach i wstałaś z kanapy. Wzięłaś walizki, które wcześniej uszykowałaś i wyszłaś. Tak po prostu. To był najgorszy wieczór w moim życiu. Podszedłem do półki, na której leżały nasze wspólne zdjęcia i zrzuciłem je od razu. Wyjąłem z szafki whiskey i usiadłem na podłodze. Wypiłem już trochę, gdy wyjąłem pierścionek z kieszeni, otworzyłem pudełeczko i zacząłem się śmiać. Nie mogłem w to wszystko uwierzyć. To było jak zły sen, z którego szybko chciałem się obudzić.

Brałaś kąpiel, a ja zacząłem szykować śniadanie. Tak bardzo się cieszyłem, że jesteś tu ze mną. Odeszłaś od Sergiego, mimo, że był to mój przyjaciel cieszyłem się jak małe dziecko. Nagle rozdzwonił się Twój telefon, wziąłem Twoją torebkę i chciałem go wyłączyć. Gdy odrzuciłem połączenie od pomocnika w oczy rzucił mi się paszport i bilet. Wziąłem je do ręki. Bilet był zabukowany na dzisiejsze popołudnie, do Londynu. Wtedy wyszłaś z łazienki.

- Co to jest? – zapytałem.

- Bilet na dziś do Londynu.

- Widzę. Blanca?

- Wyjeżdżam Marc. Nie mogę tu zostać. – powiedziałaś i podeszłaś do mnie – Nie mogę być z żadnym z was. Wybierając Sergiego skrzywdziłabym Ciebie, a to jest ostatnia rzecz, jakiej bym chciała, i siebie, bo nie potrafiłabym żyć z myślą, że Sergi zrobi dla mnie wszystko, a ja zdradzam go z jego najlepszym przyjacielem. A wybierając Ciebie skrzywdziłabym nie tylko Sergiego, ale i Ciebie. To Ty zostałbyś znienawidzony przez niego i przez fanów. Nie mogę do tego dopuścić.

- Nie mów tak. Proszę Cię, nie rób tego.

- Przepraszam Marc, ale tak będzie najlepiej.

- Najlepiej? Dla kogo? Gdy pojawiłaś się wczoraj w tych drzwiach stałem się najszczęśliwszym facetem na świecie, bo pomyślałem, że będę miał w końcu Cię tylko dla siebie. A Ty chcesz wyjechać i mnie zostawić.

- Marc..

- Pojadę z Tobą, obojętnie gdzie, nawet na koniec świata. Mogę grać w jakimś podłym klubie byle tylko być z Tobą.

- Nie. Tutaj, w Twoim sercu jest Barcelona i zostaniesz tu tak długo jak będziesz mógł, do końca. Nie możesz zmarnować takiej szansy przeze mnie.

- Ale..

- Za chwilę przyjedzie moja taksówka. Zapomnij o mnie i bądź szczęśliwy.

- Mogę Cię pocałować ten ostatni raz? – zapytałem, a Ty twierdząco pokiwałaś głową. Wpiłem się w Twoje usta i chciałem, aby ta chwila trwała wiecznie. Przytuliłem Cię bardzo mocno i ostatni raz wąchałem Twoich pięknych perfum.

- Chciałam powiedzieć ‘Do zobaczenia’, ale nie mogę, bo już się nie zobaczymy. Żegnaj Marc. – wyszeptałaś i pocałowałaś mnie w policzek – Kocham Cię. – to było ostatnie zdanie, jakie powiedziałaś. Chwilę potem wyswobodziłaś swoją rękę z mojego uścisku, wzięłaś walizki i wyszłaś. Wtedy widziałem Cię po raz ostatni.

Skończył opowiadać, a łzy spływały mi jedna po drugiej po policzkach.

- Wiesz, co to jest? – zapytał wskazując na moją czarną bransoletkę z małym, złotym serduszkiem.

- W szpitalu powiedzieli mi, że miałam ją w czasie wypadku.

- Podarowałem Ci ją kilka tygodni przed Twoim wyjazdem. Żebyś zawsze pamiętała jak bardzo Cię kocham. Minęły dwa lata, a Ty nadal ją nosisz. Czy to znaczy, że..

- Marc nie wiem. Ja nic nie pamiętam, nie pamiętam, dlaczego nadal noszę tą bransoletkę, nie pamiętam czy nadal Cię kocham. Nie pamiętam czy kiedykolwiek Cię kochałam. To jest okropne, tak bardzo bym chciała odpowiedzieć Ci na to pytanie, ale nie potrafię. Przepraszam.

- Wiem, zadałem głupie pytanie.

- Nawet, jeśli odpowiedziałabym tak, to nie ma znaczenia. Jesteś szczęśliwy z Melissą, kochasz ją. Ja nie chcę tego zmieniać. A teraz wybacz, ale już pójdę. Muszę pobyć sama, zrozumieć to. Przepraszam. – powiedziałam, chwyciłam torebkę do ręki. Przechodząc obok Marca czułam jak chwyta mnie za rękę. – Nie utrudniaj mi tego, proszę. – powiedziałam ze łzami w oczach. Obrońca posłuchał mojej prośby i puścił moją dłoń. 

-----------------------

Nieskromnie powiem, że uwielbiam ten rozdział i bardzo mi się podoba. :3 Mam nadzieję, że wam też i chociaż odrobinkę zaskoczyłam.
Do następnego, 

Ines ;*