OCHO.

- Blan mogę Cię o coś zapytać? – wyszeptałem.

- Oczywiście.

- Dlaczego tutaj jesteś? Dlaczego jesteś tutaj ze mną, a nie z Sergim?

- Marc.. Jesteś dla mnie bardzo ważny, i nawet nie próbuj myśleć, że jestem tu tylko, dlatego żeby się z Tobą przespać, a rano wrócić do Roberto. Wiesz, że to nie tak. To jest cholernie trudne. – chwyciłaś moją rękę w swoje dłonie.

- Wiem, ale teraz jesteś tutaj, a za kilka godzin będziesz w objęciach Sergiego.

- Nie mów tak.

- Teraz mam Cię przy sobie, jesteś w moich ramionach, czuję Twój zapach i mogę Cię przytulić wtedy jestem najszczęśliwszym facetem na świecie, ale gdy wychodzisz z tego mieszkania moje życie staje się szare i ponure. Gdy gram, gram dla Ciebie. Każdą wolną chwilę spędzam na myśleniu o Tobie, nie potrafię zrobić żadnej czynności nie myśląc o Twoim uśmiechu, błysku w oku. Blanca, bo… bo ja Cię kocham. Kocham Cię najbardziej na świecie. – powiedziałem, a Ty pogłaskałaś mój policzek i pocałowałaś mnie. To była Twoja odpowiedź, nie spodziewałem się, że coś odpowiesz, bo wiedziałem, że masz Sergiego, że Cię zaskoczyłem. Mocno się do mnie przytuliłaś i wyszeptałaś:

- Ja Ciebie też. – te słowa były… były najcudowniejszymi słowami, jakimi w życiu usłyszałem.

Przegarnąłem jeszcze Twoje włosy, pocałowałem w czoło i powiedziałem:

- Śpij już księżniczko.

*

Przez następne dni nie do końca potrafiłam określić to, co działo się w moim życiu. To co powiedział Marc wywróciło mój świat do góry nogami. Godzinami przesiadywałam w domu i oglądałam stare zdjęcia, które dostałam od Sergiego. Jak ja mogłam być taką bezduszną idiotką? Wykorzystałam jednego i drugiego, tego okłamałam, a tego zostawiłam. Na samą myśl łzy same cisnęły mi się do oczu. Nagle rozdzwonił się mój telefon, przetarłam chusteczką nos i odebrałam.

- Tak?

- Blan, dziś wieczorem w Cocoa mała imprezka. Wpadniesz? – zapytał Cris.

- Nie mam nastroju, jakoś się nie nadaję do tego. – odparłam.

- Blanca, co z Tobą? Ostatnio w ogóle się nie odzywasz, źle się czujesz?

- Cristian jest wszystko okej, będę, tylko powiedz, o której. – odpowiedziałam zrezygnowana, wiedziałam, że inaczej nie dadzą mi spokoju.

- Przyjedziemy po ciebie z Lori koło 21. Do zobaczenia. – dodał i się rozłączył. Głośno westchnęłam i rzuciłam się na kanapę. Jedyna rzecz, o której teraz marzyłam to spotkanie Marca i Sergiego. Przecież ja nie będę wstanie spojrzeń im w oczy.

Koło 20 zjadłam małą kolację i zaczęłam się szykować. Założyłam krótką wzorzystą sukienkę z długim rękawem, włosy lekko podkręciłam, zrobiłam mocniejszy makijaż i byłam gotowa. Po niedługiej chwili dostałam smsa „Czekamy na dole”, wzięłam małą torebkę do ręki i wyszłam z mieszkania. W samochodzie udawałam, że wszystko jest okej, uśmiechałam się, grałam najlepiej jak umiałam. Cholera, mogłam iść na aktorstwo! Po około 15 minutach dojechaliśmy pod klub. Teraz wreszcie mogłam zobaczyć pannę Lopez w całej okazałości, wyglądała przepięknie. Miała czarną, święcącą sukienkę na naramkach i tego samego koloru wysokie szpilki.
- Ślicznie wyglądasz. – szepnęłam jej do ucha, gdy przekraczaliśmy główne wejście. Usiedliśmy w zarezerwowanym dla nas boksie. Po chwili przyszedł uśmiechnięty od ucha do ucha Rafihna.

- Witam wszystkich. To co pijemy? – zapytał rozsiadając się.

- Może zaczekamy na resztę, hę? – powiedziała Lori.

- No dobra dobra.

W pół godziny w klubie byli już wszyscy Cris, Lori, Rafa, Sergi, Marc, Melissa i ja. Wszyscy mieli dobre humory, śmiali się, pili kolorowe drinki, jedynie ja nie miałam ochoty na siedzenie tutaj. Impreza rozkręciła się na dobre, Melissa gdzieś zniknęła, co szczerze powiem wcale mi nie przeszkadzało, bo nie polubiłam dziewczyny. Sama jej obecność doprowadzała mnie do szaleństwa, krew się we mnie gotowała. W pewnym momencie przy stoliku zostałam sama z Rafinhą i Marciem. Obrońca cały czas mi się przyglądał, jedyne, o czym marzyłam to zniknąć.

- No to czas na łowy. – powiedział już lekko podpity Rafa i potarł ręce. – Blan, która?

- Skąd mam to wiedzieć? Ta przy barze może. – powiedziałam na odczepne.

- Ta w kolorowej sukience? Te niezła, fajny tyłek ma. Trzymajcie kciuki, Alcantara wkracza do akcji. – krzyknął zadowolony z siebie. No i zostaliśmy sami, niezręczna cisza, która panowała między mną, a Marciem robiła się coraz bardziej krępująca.

- Blan powiesz coś wreszcie. – poprosił spoglądając na mnie.

- Nie wiem, w ogóle nie wiem, co tu robię. Patrzę w lustro i widzę szmatę, która wyrządziła tyle krzywdy ludziom, których kochała.

- Dlaczego tak mówisz?

- Bo taka jest prawda Marc. Wszyscy są tu szczęśliwi, zareagowali tak pozytywnie na mój powrót tylko, dlatego że nie wiedzą, dlaczego tak naprawdę wyjechałam. Gdyby wiedzieli nikt by mnie tu nie chciał. A przede wszystkim Sergi, który tak mi pomaga, a ja wcale na to nie zasługuję. – mówiłam ze łzami w oczach. – A ty, zajmij się Melissą, ona Cię potrzebuje, potrzebuje faceta, który ją kocha, wspiera i przy którym zasypia i budzi się każdego dnia. O mnie zapomnij, o tym, co się działo trzy lata temu. Jesteśmy przyjaciółmi i tego się trzymajmy.
- Blan.

- Nie Marc. Pójdę już, bawcie się dobrze. – dodałam wstając od stolika.

*

Obudziłem się i zobaczyłem, że poduszka obok mnie jest pusta. Było to jednoznaczne z tym, że już wyszłaś. Spojrzałem na zegarek, wskazywał on 9:15, niechętnie podniosłem się z łóżka. Moja sypialnia nie wyróżniała się niczym szczególnym: łóżko, dwie szafki nocne, jakiś obraz na ścianie. Duże okno, z którego rozciągać się widok na góry oraz jedną z dzielnic Barcelony. Wziąłem prysznic, z garderoby zabrałem jeansy i popielaty Tshirt. Zjadłem śniadanie, zapakowałem kosmetyczkę, którą zawsze zabieram na trening. Wyszedłem na korytarz, wyjąłem z szafki Airmaxy i kucnąłem. Wiązałem buta, gdy zobaczyłem coś niesamowitego. Na dużym lustrze, różową pomadką było napisane "Kocham Cię ♡". Uśmiechnąłem się szeroko i chwilę później wyszedłem z mieszkania.

Było już późno, siedziałem sam w pustym mieszkania. Kolejny wieczór spędzony samotnie, nienawidziłem tego, tak bardzo brakowało mi Twojego uśmiechu, głosu, pocałunków. Chciałem mieć Cię tylko dla siebie. Postanowiłem do Ciebie zadzwonić. Wziąłem iphona i wykręciłem numer. Po chwili odebrałaś.
- Część - usłyszałem.
- Ja też Cię kocham. - powiedziałem.
- Podobała Ci się niespodzianka?
- Cudowna jak Ty.
- To dobrze, bo zmarnowałam na nią całą szminkę. - powiedziałaś ze śmiechem.
- Kupię Ci nową. Channel czy Yves Saint Laurent?
- Wiesz, że wystarczy mi zwykła z Sephory.
- Zasługujesz na najlepsze rzeczy.
- Jesteś kochany. Nie mogę za długo rozmawiać, Sergi jest w pokoju obok.
- Echh.. stęskniłem się już. Kiedy się widzimy?
- Nie wiem. Sergi chce gdzieś mnie zabrać na weekend.
- Zadzwonisz jutro jak będziesz sama? - zapytałem.
- Oczywiście. Muszę kończyć, bo Sergi już się niepokoi.
- Kocham Cię. Słodkich snów kochanie.
- Ja Ciebie też. Buziaczki.

---------------------------------

Tak bardzo o niczym ten rozdział... I tak bardzo krótki :/ Ale za to jest odrobina Rafy specjalnie dla Wioli ;* 

Ferie się skończyły, czas wrócić do szkoły. Powiem wam, że to były bardzo piśmienne ferie. Pochwale się, a co :) 19 rozdziałów w dwa tygodnie. Jestem bardzo zadowolona z tego wyniku.
Serdecznie zapraszam na mój nowy blog, który piszę razem z moją kochaną sueños
http://el-amor-aqui-y-ahora.blogspot.com/

Do następnego, 

Ines ;*