DIEZ.

Od dwóch tygodni pracowałam w jednym z barcelońskich agencji od wystroju wnętrz. Z każdym dniem szło mi coraz lepiej, przypominałam sobie projektantów, techniki i różne myki. Miałam już nawet pierwszych klientów! Siedziałam właśnie w swoim nowym biurze, gdy wszedł do niego Marc.

- Chcesz mu powiedzieć? – zapytał wściekły po chwili rozmowy.

- On powinien wiedzieć.

- I jak chcesz to zrobić? Pójdziesz do niego i powiesz mu, że jak byłaś z nim to byłaś też ze mną, że mnie kochałaś i to, dlatego wyjechałaś..

- Nie, nie wiem jak. – powiedziałam.

- Nie musisz się wysilać. Marc chyba powiedział wszystko. – usłyszałam głos Sergiego i odwróciłam się.

- Sergi to nie tak…

- Zdradzałaś mnie z nim? Z nim? Jesteście siebie warci. – skomentował i wyszedł trzaskając drzwiami.

- Kurwa! – krzyknął Marc i uderzył pięścią w ścianę. – Tego chciałaś? Masz już czyste sumienie?

- Przestań! – powiedziałam i zaczęłam płakać.

- Przepraszam. Nie powinienem krzyczeć. – podszedł do mnie i mocno przytulił.

Nie potrafiłam opisać swoich uczyć w tym czasie. Czułam się jak ostatnia zdzira, skrzywdziłam wszystkich, a przy okazji siebie. Nie wiem czy tak naprawdę chciałam żeby Sergi się dowiedział o moim romansie z Bartrą. Byłam zdesperowana i zmęczona tym wszystkich. Marzyłam żeby zapaść się pod ziemię, zniknąć i odjąć wszystkim ten ból, który ich wyrządziłam. Powinnam wyjechać, tak byłoby najlepiej. Uciec o raz drugi? Dlaczego nie…

*

                Siedzieliśmy w szatni, zawiązywałem buty i słuchałem durnej opowieści Martina. Śmiech Bartry doprowadzał mnie do szaleństwa. Miałem go dosyć, jego obecność sprawiała, że ciśnienie mi skakało, a krew w żyłam zaczęła chaotycznie pulsować. Przed oczami cały czas miałem wyobrażenie obrońcy z Blancą w łóżku. Moją Blancą. Moją księżniczką, moim wszystkim…

- To było dobre. – skomentował.

- Tak dobre jak Blanca w łóżku? – zapytałem wściekły. – Odpowiedz. – wstałem i podbiegłem do obrońcy. Chwyciłem go za biały T-shirt i popchnąłem na ścianę. – No powiedz. Fajnie się pieprzyło moją dziewczynę?!

- Zajebiście. – powiedział pewnie. Nie wytrzymałem i uderzyłem go pięścią w twarz. Zatoczył się lekko do tyłu, ale po chwili mi oddał.

- Jak mogłeś skurwielu? – wycedziłem przez zęby i uderzyłem go ponownie. Obrońca przetarł dłonią twarz, czym starł krew lecącą z nosa.

- Trzeba było jej lepiej pilnować. – odpowiedział i mi oddał. Wtedy do akcji wkroczył Andres i Leo. Odciągnęli nas od siebie i próbowali uspokoić. Przecierałem twarz mokrym ręcznikiem żeby zmazać ostatnie ślady krwi. W ustach nadal czułem jej metaliczny posmak. Po chwili do szatni wszedł trener.

- Wy! – wskazał na mnie i Bartrę. – Do mnie! Natychmiast! – krzyknął.

Weszliśmy do jego gabinetu, za dużym, dębowym biurkiem, w skórzanym fotelu siedział Lucho.

- Czy wyście do cholery powariowali? Klub to nie miejsce do bójek. Oboje jesteście zawieszeni w następnym meczu. A teraz zejdźcie mi z oczu, bo zawieszę na dłużej.

- Ale mister… przecież gramy z PSG.

- Właśnie. Kim ja do cholery zagram? No kim? Wynoście mi się stąd.. Bartra, co się tak patrzysz? Masz jeszcze jakieś złote rady?

- Nie trenerze.

- Więc żegnam.

Wyszedłem szybko z gabinetu i skierowałem się do swojego samochodu. W kilka dni runęło moje całe życie. Straciłem ukochaną, najlepszego przyjaciela i teraz jeszcze Lucho mnie zawiesił. Po prostu rewelacja.. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się biłem, w sumie ja chyba nigdy się nie biłem. A teraz? Przywaliłem chłopakowi, którego uważałem za brata. Ale nie żałowałem tego. Wiem, że to nie sprawi, że przestanie mnie rozrywać od środka, bo nawet przez chwilę nie poczułem się lepiej. Bo bicie się, użalanie nad sobą, picie nie odda mi Blanci..

*

Siedziałam na nawilżonej murawie i rozciągałem się. Na boisku byli już prawie wszyscy, ostatnia grupka w postaci dwóch Argentyńczyków i Urugwajczyka wyszła na płytę boiska. Zauważyłem zdenerwowanie na twarzy trenera, który usilnie kogoś szukał. Rozejrzałem się wokół siebie i dostrzegłem, że brakuje jednej osoby. Faceta, który był dla mnie jak brat, a teraz nawet nie chce na mnie spojrzeć.

- Czy ktoś do cholery może mi powiedzieć gdzie jest Roberto? – zapytał się Mister – Bartra?

- Nie mam pojęcia trenerze. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Lucho, dzwonił do sekretariatu przed chwilą. Jakieś problemy żołądkowe czy coś. Ogólnie go nie będzie. – zawołał drugi z trenerów.

- Czy ktoś może mi wyjaśnić, co tu się dzieje? W piątek się biją, w sobotę Sergi nie zjawia się na trybunach, teraz jakieś symulowanie choroby. Moja drużyna składa się z dorosłych facetów, a nie grupki przedszkolaków.

- Kobieta trenerze, kobieta. – powiedział Iniesta.

- Wszędzie te baby. – powiedział pod nosem Enrique. – Panowie 15 kółeczek! – na co wśród nas wywołało jęk – Dalej, dalej, bo będzie zaraz 20. No ruszać się.

            Zapukałem w popielate drzwi mieszkania mojego przyjaciela, nikt nie otwierał, więc zapukałem ponownie. Usłyszałem zza drzwi głośne ‘Już idę’. Po chwili drzwi otworzył mi Sergi. Spojrzał na mnie, przewrócił oczami i powiedział:

- To ty. Czego chcesz?

- Porozmawiać. – odpowiedziałem spokojnie. Roberto pokręcił głową, chwycił za klamkę i chciał zamknąć drzwi, lecz mu to uniemożliwiłem. – Daj mi pięć minut. – spojrzał z ukosa, otworzył je i wpuścił mnie do środka. W mieszkaniu nie wyglądało najlepiej. Wszędzie leżały puste puszki po piwie, butelki po winie, opakowania po pizze czy chińskim żarciu. Na fotelu leżały stare ciuchy, pomocnik rozsiadł się na kanapie i powiedział:

-Mów, co chciałeś powiedzieć i spierdalaj.

- Chciałem Ci to wszystko wyjaśnić.

- Co chcesz mi wyjaśniać? Że pieprzyłeś moją dziewczynę i przez trzy lata nic mi nie powiedziałeś. Byłeś moim przyjacielem, traktowałem Cię jak brata, a Ty? Jak mogłeś? – krzyknął.

- Nadal nim jestem. Stary to nie tak. Ona Cię kochała. To jasne jak słońce. Byliśmy młodzi i głupi.

- Nie, wiesz jak było? Kochała Ciebie, tylko i wyłącznie Ciebie. Jak głupi myślałem, że chodzi o to, że poświęcam jej tak mało uwagi. A ona po prostu nie potrafiła mi powiedzieć, że kocha mojego najlepszego przyjaciela. Nie rozumiem jak mogłem niczego nie zauważyć. Wiesz, co jest najgorsze? Że ja ją nadal kocham. Gdy zobaczyłem ją te kilka miesięcy temu w tych drzwiach zrobiło mi się gorąco i serce zaczęło szybciej bić. Ale wybrała Ciebie.

- Ale ja mam Melissę.

- Kogo Ty chcesz oszukać? Mnie, Mellise, Blance czy samego siebie? Przemyśl to dobrze, czy aby na pewno jesteś z kobietą, którą kochasz. A teraz stąd wyjdź. Nie chcę na Ciebie patrzeć. Powinienem Ci przywalić, ale to i tak nic nie da. Przez to jej nie odzyskam. Zabrałeś mi kobietę, którą najbardziej kochałem. Nigdy Ci tego nie wybaczę. Nigdy! – krzyknął.

- Przepraszam. – powiedziałem i wyszedłem.

*

                Gdy dowiedziałem się o romansie Blanci z Marciem ścięło mnie z nóg. Jestem dość roztrzepanym człowiekiem, ale nigdy nie sądziłem, że tak istota rzecz może mi umknąć. W sumie, nie tylko ja nic nie zauważyłem. Za każdym razem, gdy o tym myślałem robiłem wielkie oczy. Jak to wszystko jest w ogóle możliwe?
Wziąłem telefon i wybrałem numer Marca. Nie czekałem aż się odezwie, gdy tylko usłyszałem dźwięk wybranego połączenia powiedziałem:
- Marc do cholery, jak to jest, że dowiaduje się ostatni o twoim związku z Blancą?
- Co?! - usłyszałem głos Melissy i uderzyłem się w czoło na znak swojej głupoty.
- O cześć Meli. - powiedziałem ze sztuczną słodyczą w głosie.
- Cris, o czym Ty mówisz?
- O niczym. Powiedz Marcowi żeby do mnie zadzwonił. Cześć. - odpowiedziałem szybko i się rozłączyłem.

*

                Gdy wróciłem do domu panowała cisza. Rzuciłem torbę treningową w kąt i poszedłem do kuchni. Wyjąłem z lodówki wodę i nalałem sobie do szklanki. Wtedy dostrzegłem postać Melissy siedzącej na kanapie. Zdziwiłem się i to bardzo na jej widok. Podszedłem do niej i zobaczyłem, że w ręku ściska nasze wspólne zdjęcie.
- Cześć kochanie. - powiedziałem i pocałowałem ją w policzek.
- Co Cię łączyło z Blancą? - zapytała wprost. Zatkało mnie, nigdy nie powiedziałem jej tego, że ja i Suarez..- Odpowiedz! – krzyknęła, a w jej oczach dostrzegłem łzy.
- Byliśmy razem. - odpowiedziałem i spojrzałem na swoje buty.
- Ile?
- Prawie dziesięć miesięcy.
- Kochałeś ją?
- Tak.
- Dlaczego Cris nie wiedział?
- Nikt nie wiedział.
- Co?
- Nikt nie wiedział, bo ten związek był tajemnicą. W tym czasie Blanca była z Sergim. – powiedziałem, a Melissa się zaśmiała.
- Jak mogłeś? Chciałeś żebym Ci ufała, wmawiałeś mi, że nic was nie łączy.
- Bo nie łączy.
- Okłamałeś mnie. Cały czas kłamiesz. Łudziłam się, że pomagasz jej tylko, dlatego, że się przyjaźnicie. A Ty z nią byłeś.
- Meli to nie tak. - spojrzałem na nią - To prawda nie powiedziałem Ci prawdy, ale to z Tobą jestem i Ciebie kocham.
- Nie wierzę Ci. Ja już w nic nie wierzę. - powiedziała i kolejna łza spłynęła jej po policzku. Chciałem ją zetrzeć, ale dziewczyna odepchnęła moją dłoń. - Za dwa dni wyjeżdżam. To będzie idealny czas żeby przemyśleć wszystko. Żeby pomyśleć czy to ma dalej sens czy My możemy istnieć razem czy lepiej osobno. Dajmy sobie te tygodnie na przemyślenie tego wszystkiego. - powiedziała i wstała z kanapy. - Wychodzę. Będę wieczorem.

Kurwa! To życie jest do bani! Nic nigdy nie idzie po mojej myśli. Trzy lata temu zaznałem szczęścia, Blanca była moim szczęściem. Mimo, że dzieliłem ją z Sergim to ona sprawiała, że cieszyłem się życiem. Ona wywoływała uśmiech na mojej twarzy, była wszystkim. Potem wyjechała i zostałem sam. Wszystko straciło sens, wszystko. Pojawiła się Melissa i pokochałem ją. Było idealnie, znowu moje życie się poukładało, ale gdy pół roku temu wróciła Suarez zacząłem wątpić we wszystko. Teraz chciałabym się zapaść pod ziemię. 

-------------------------------------

Rozdział miał być wczoraj, ale tak wiele mi z nim nie pasowało, że musiałam połowę zmienić. Mam nadzieję, że teraz jest już dobrze, albo chociaż odrobinę lepiej.
Jest Sergi, może nie jakaś zabójcza ilość, ale jest. :)

Do następnego,

Ines ;*